Menu
- Historia starożytna(209)
- Historia Polski średniowiecze(122)
- Historia powszechna średniowiecze(137)
- Historia Polski XVI-XVIII wiek(156)
- Historia powszechna XVI-XVIII wiek(85)
- Historia Polski XIX wiek(143)
- Historia powszechna XIX wiek(79)
- Historia Polski XX wiek(494)
- Historia powszechna XX wiek(194)
- Historia XXI wiek(16)
- Wydawnictwa źródłowe(278)
- Nauki pomocnicze historii(259)
- Archeologia(112)
- Antropologia i etnologia kulturowa(165)
- Historia sztuki(116)
- Religioznawstwo(65)
- Literaturoznawstwo(66)
- Filozofia(6)
- Socjologia(46)
- Biografistyka(19)
- Wydawnictwa ciągłe(28)
- Mapy i atlasy(6)
- Pozostałe(2)
- Nowości
Wyszukiwarka
Produkt dnia
Newsletter
Podaj swój adres e-mail, jeżeli chcesz otrzymywać informacje o nowościach i promocjach.
Zaloguj się
ALCESTIS BARCELOŃSKA ORAZ CENTON ALCESTA PÓŹNOANTYCZNE SPOJRZENIE NA MIT I GATUNEK
Opis
Alcestis barcelońska oraz centon Alcesta. Późnoantyczne spojrzenie na mit i gatunek
Anna Maria Wasyl
Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 2018
ss. 255
Format B5
Oprawa twarda
ISBN 978-83-233-4385-1
Alcestis barcelońską oraz centon Alcesta można bez przesady uznać za najważniejsze przykłady wykorzystania mitu o Alcestis w literaturze łacińskiej, przynajmniej jeśli ograniczymy się do tekstów zachowanych do naszych czasów, a nie tych znanych nam jedynie z niewielkich fragmentów lub poświadczeń u innych autorów. Są to zarazem – jeśli weźmiemy pod uwagę czas powstania – poematy obrazujące sposób czytania tego mitu u schyłku antyku, w okresie już naznaczonym kulturą chrześcijańską, jakkolwiek, co nie mniej intrygujące, żaden z nich nie oferuje nam stricte chrześcijańskiej reinterpretacji historii Alcestis i Admeta.
Te dwa niewielkich rozmiarów utwory w znakomity sposób egzemplifikują również cechy, które można uznać za typowe dla poetyki i estetyki literackiej późnego antyku. Chodzi tu właśnie o kwestie kompozycyjne, o właściwości estetycznoliterackie, o warstwę intertekstualną, ową grę z tradycją, pełną finezji, uczoności i tego, co często w studiach literaturoznawczych określane jest jako swoista ‘samoświadomość poetologiczna’. Jeśli dodamy jeszcze fakt, że być może przynajmniej jeden z tych utworów wprowadza nas w świat antycznej literatury kobiecej (zresztą, ze względu na sam temat, przynależą tu w jakimś stopniu oba), chyba nie trzeba już dalej przekonywać, że zasługują na większą niż dotąd atencję z naszej strony.