PAMIĘTNIKI POLSKIEGO ARCHEOLOGA Z PRZEŁOMU XX I XXI WIEKU

Pamiętniki polskiego archeologa z przełomu XX i XXI wieku

Leszek Kajzer

Łódź : IA UŁ, 2021

ss. 351

Format B5

Oprawa twarda

ISBN 978-83-956650-5-9

Wybitny specjalista w dziedzinie budownictwa i architektury obronnej i rezydencjonalnej na ziemiach polskich w okresie średniowiecza i nowożytności. Leszek (metrykalnie Lech) Kajzer był absolwentem Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie w latach 1962–1967 studiował archeologię, a następnie uzyskał magisterium na podstawie pracy pt. „Współczesny stan badań nad zagadnieniem ciągłości osadnictwa”, napisanej pod kierunkiem profesora Konrada Jażdżewskiego. 

W latach 1967–1978 pracował w powstałej z inicjatywy Andrzeja Nadolskiego grupie badaczy średniowiecznego uzbrojenia, w ówcześnie istniejącym Zakładzie Archeologii Polski Środkowej Instytutu Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk. Pod kierunkiem Andrzeja Nadolskiego napisał, a w 1973 r. obronił rozprawę doktorską pt. „Uzbrojenie i ubiór rycerski w średniowiecznej Małopolsce w świetle źródeł ikonograficznych”.

W 1978 r. został zatrudniony w ówczesnej Katedrze Archeologii Uniwersytetu Łódzkiego, kierowanej przez Jerzego Kmiecińskiego.

W 1980 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy pt. Studia nad świeckim budownictwem obronnym województwa łęczyckiego w XIII–XVII wieku. Jesienią 1991 r. odebrał w Belwederze, na pierwszej nominacji z nadania prezydenta Lecha Wałęsy, tytuł profesorski. Od 1993 pracował w Uniwersytecie Łódzkim jako profesor zwyczajny.

W 1992 r. został czwartym z kolei kierownikiem Katedry Archeologii UŁ (po K. Jażdżewskim, A. Nadolskim, J. Kmiecińskim). Pełnił tę funkcję do 1996 r., starając się przezwyciężyć kryzys łódzkiej archeologii uniwersyteckiej (nie posiadała podstawowych praw akademickich), w efekcie czego ówczesny rektor UŁ profesor Michał Seweryński powołał do życia Instytut Archeologii, składający się z 6 jednostek naukowo-badawczych, pionu techniczno-administracyjnego i 2 baz terenowych na Pomorzu. W ramach tegoż Instytutu, od 1996 do października 2014 r. kierował Katedrą Archeologii Historycznej. Po wyczerpaniu misji dyrektorskiej polegającej na odzyskaniu praw akademickich jednostki w zakresie doktoryzowania i habilitowania, pozytywnemu przejściu przez nią kilku waloryzacji akredytacyjnych (w jako pierwsza jednostka w UŁ poddana ocenie przez Akademicką Komisję Akredytacyjną) i uzyskaniu stałego lokalu Instytutu (w kamienicy przy ul. Uniwersyteckiej 3), a także na skutek stanu zdrowia, w 2008 r. nie kandydował już na stanowisko dyrektora Instytutu.

Leszek Kajzer jest autorem blisko 600 publikacji, a w tym kilkudziesięciu książek – autorskich, współautorskich i redaktorskich. Był członkiem licznych komisji, komitetów i towarzystw naukowych, w tym Polskiego Komitetu Narodowego ICOMOS, międzynarodowych korporacji badaczy zamków „Castrum Bene” i „Castella Maris Baltici”, komitetu European Symposium for Teacher of Medieval Archaeology, Rady Programowej Narodowego Instytutu Dziedzictwa, Komitetu Nauk Pre- i Protohistorycznych PAN i Rady Ochrony zabytków przy kolejnych ministrach Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Archeologii i Etnologii PAN. Działał również jako członek rad redakcyjnych różnych periodyków np. Archeologia Historica Polona, Kwartalnik Historii Kultury Materialnej, Folia Archaeologica. Acta Universitatis Lodziensis.